Het forum
Dé plek om over Libero’s te discussiëren!
De Libero van SubieLibero
).
Terwijl dat hing te drogen heb ik het motorblok weer grotendeels gestript. Waarom dat nu vraag je je misschien af. Dat vroeg ik mij eerlijk gezegd ook af, want het stond niet echt op mijn 'planning' om de motor te verven. Maar ja, zo'n roestig onderblok ziet er ook niet uit in een bijna als nieuw chassis.
Grondverf, met de kwast. Die grondverf kan tegen maximaal 120 graden Celsius, een motorblok wordt volgens mij niet heter dan een graad of 90, dus dat moet kunnen lijkt mij. Maar het blijft een gokje, hoop dat het goed gaat.. Ik heb het er in ieder geval zo dun mogelijk opgekwast en het ruim drie dagen laten drogen in de zon.
Na nog wat lagen gewone primer uit de spuitbus kon deze tint grijs erop. Dit kwam heel dicht in de buurt bij de kleur die Subaru er 24 jaar geleden op heeft gespoten. Ook dit is een geen hittebestendige verf. Ben benieuwd, misschien verkleurt het iets. We gaan het zien.
Het opnieuw opbouwen van de motor gaf mij ook de mogelijkheid om de koelslangen weer onder een zelfgemaakt beugeltje te binden, want die ontbrak. Later heb ik het beugeltje nog aangepast zodat er nog een slang onderdoor kon, want die hoorde er ook nog bij zag ik na wat bladeren in de werkplaatshandboeken.
De motor is af, bak (bijna) klaar, nu konden ze aan elkaar!
Aan de bak moest dus nog iets gebeuren, de onderdelen die ik had geverfd moesten er namelijk weer op. De zwarte verf was na al die dagen klussen aan de motor ondertussen mooi droog, dus dat was het probleem niet, maar een afgebroken draadtap was nog wel een dingetje. Bij een van de vorige eigenaren is de kantelsteun er waarschijnlijk al een keer afgeweest. Om de een of andere reden hebben ze geprobeerd om de M10 fijndraad gaten op te tappen naar M10 normaal draad. Helemaal lekker ging dat niet, want één draadgat is deels afgebroken en in een ander is de tap blijven hangen. Dat er dan ook nog vrij korte bouten in zaten deed de stevigheid ook niet echt veel goeds denk ik.
Met een doorslag eerst eens geprobeerd om hem terug te tikken, maar in plaats van dat de tap ging draaien braken er alleen maar stukken af.
Aangezien dat niet werkte heb ik de tap er met een diamandslijpsteentje uit geslepen. Voordat de tap door de helft was was ik ongeveer een dag verder.
Nieuwe M10x1,25 helicoils . Zelfs in het afgebroken draadgat heb ik nog een helicoil gekregen, vraag mij niet hoe, maar hij zit er goed in en nog recht ook. Geluk denk ik 
.
Met de nieuwe helicoils kon de kantelsteun er ook weer volgens de originele manier op. Wel een prettig idee dat ie nu ook gewoon weer met 4 bouten vastzit.
De volgende dag, om half 9 's ochtends, rolde de motor met de bak door de zijdeur van de garage. En ja, het past echt met slechts een paar millimeter speling door de deurpost .
Vervolgens heb ik het chassis ook naar buiten gerold en opgekrikt totdat ik met het pellet-op-wieltjes de motor en bak ertussen kon rijden.
Bijna... Even op de kantelsteun drukken, de motor en bak kantelden iets over de houten balk die ik onder de rand van de oliepan had gelegd, de kantelsteun schoof precies in z'n plek en ik kon er zo een bout in drukken. Mooi, en door puur toeval lijnde de achterste dwarsbalk precies uit met de gaten in het chassis, dus ook daar was het vrij eenvoudig om de bouten erin te draaien.
Het geheel bleef hangen, dus het pellet-op-wieltjes kon eronderweg. Motor en bak zitten nu dus na zo'n anderhalf tot twee jaar weer in het chassis, mijlpaal wat mij betreft !
Daarna heb ik alle slangen getestfit met de nieuwe RVS slangklemmen die ik gekocht had. Zoals altijd zie je natuurlijk slangen over het hoofd, zeker als ze nog niet op de bus zitten maar los in een bak liggen, dus ik moet nog een paar slangklemmen extra aanschaffen.
Cardanas erin, hoppa, het chassis is bijna klaar! 
Nadat de over-het-hoofd-geziene slangklemmen in de post kwamen, zit het koelsysteem, op de pomp na, weer volledig dicht (als het goed is). De waterpomp is ondertussen ook al binnen gekomen bij de garage begreep ik, dus die ga ik zo snel mogelijk ophalen.
Het laatste wat te doen stond waren de 3 magneetventielen en de vacuümslangen die daar bij horen:
- een klep waarmee het stationaire toerental wordt geregeld, de 'idle speed control solenoid valve',
- een klep waarmee 4WD in- en uit te schakelen is, de '4WD control solenoid valve',
- een klep waarmee de benzinedampen naar de inlaat worden doorgelaten, de 'purge control solenoid valve'.
Alle kleppen heb ik ergens vorig jaar al allemaal gedemonteerd om de metalen beugeltjes die eromheen zitten te ontroesten en vervolgens weer zwart te verven. Bij sommige kleppen is het kunststof namelijk deels om het staal heen gegoten, waardoor stukken staal in het plastic opgesloten zijn. Als die stalen dingetjes gaan roesten zet het uit en breekt het kunststof eromweg. Dan is de klep niet meer te repareren. Nou goed, om dat te voorkomen heb ik die kleppen dus allemaal gedemonteerd en ontroest.
Nu moesten die kleppen dus weer in elkaar. En hoewel ik een jaar geleden alles heel voorzichtig uit elkaar heb gehaald en het daarna in dezelfde bak heb gehouden die ook niet meer verplaatst is, liep ik toch ergens tegenaan. In de 'idle speed control solenoid' miste bijvoorbeeld een veertje volgens de dwarsdoorsnedetekeningen in het werkplaatshandboek. Geen idee hoe dat kan, ik denk dat ik hem per ongeluk ben verloren of misschien zat er wel helemaal geen veertje in. Maar goed, een sms naar een vriend die in een DHZ-zaak werkt (waar ze echt alles hebben) loste het ontrekende veertje op. 'T is een veertje van 3mm in diameter en 10mm lang.
Even testen.... Ha, hij doet het! Altijd leuk om te zien hoe dingen werken 😀 . Stroom erop en hij schuift naar binnen, stroom eraf en hij gaat weer terug.
Nou, genoeg gespeeld met die klep, op naar de volgende.
De 4WD klep ging zonder problemen in elkaar en kwam ook succesvol door de test.
De laatste klep, de 'purge control solenoid valve', functioneerde echter niet. Ik begreep eerst niet waarom, begon mij langzamerhand af te vragen of ik überhaupt een zuigertje tegen was gekomen en zag niet veel later dat de zuiger/plunjer inderdaad helemaal bovenin de klep was vastgeroest.
Om te kijken of ik hem weer werkend kon krijgen heeft het geheel een tijdje met schoonmaakazijn liggen weken, maar dat hielp niet. Ook met perslucht kwam er geen beweging in. Dus, bij deze ben ik op zoek naar een vervangend exemplaar. 😉
Vrijwel alle kleppen klaar, dus hoppa, aansluiten die hap! Daar was alleen nog wel 3 meter 3,5mm vacuümslang voor nodig.
Nadat ik bij een automaterialenzaak 3 meter 4mm vacuümslang had gekocht (omdat dat volgens de verkoper ook wel zou werken), heb ik toch op internet nog 3 meter 3,5mm vacuümslang besteld. 4mm vond ik net iets te los aansluiten op de kleinste messing buisjes in het inlaatspruitstuk. 3,5mm werkt vele malen beter!
Dankzij een aantal van de in totaal 389 foto's zitten de slangen ook weer zoals het er ooit ondervandaan is gekomen. Aan de hand van het handboek sommige slangen nog even in de originele klemmetjes teruggezet, maar na een tijdje puzzelen lijkt het er voor nu in ieder geval allemaal weer goed op te zitten.
Na de vacuümslangpuzzel kondigde de volgende puzzel zich alweer aan: hoe liep de bedrading van de achteruitrijschakelaar? Iemand voor mij heeft de stekker die officiëel tussen de achteruitrijschakelaar en de rest van de kabelboom hoort te zitten weggehaald. De kabels zijn vervolgens ingekort en op 3 verschillende plekken met dus in totaal 6 krimpconnectoren weer aan elkaar verbonden. Het resulteerde in een kabel die net niet/wel tegen de uitlaat hing. Oranje omcirkeld is de kabel, de uitlaat zit er niet op, maar loopt daar vrijwel langs zeg maar.
Naast dat die kabel tegen de uitlaat hing, maakte het gebrek aan een stekker en de 6 krimpconnectors het verwijderen van de achteruitrijschakelaar vrij ingewikkeld. Als je de schakelaar namelijk uit de bak draait, wikkel je de kabels (met de 6 krimpconnectoren) in elkaar. Het idee is dat je die stekker die er origineel dus tussen hoort te zitten loshaalt en dan de schakelaar eruit draait, dat voorkomt een opgerolde kabelboom. Al met al was het een beste klus om dit weer terug te brengen in een enigszins originele staat.
Maar na een middag knutselen heeft de achteruitrijschakelaar weer een stekker. Bij gebrek aan een duidelijk plaatje in het werkplaatshandboek over hoe die kabels daar horen te lopen, ben ik zelf maar even wat gaan uitvogelen. Halverwege kon ik dus weer deels opnieuw beginnen omdat ik ineens nog een ander bevestigingsbeugeltje zag waar het kabeltje toch net iets beter overheen liep. Daarvoor moest het deel aan de kabelboomkant alleen wel weer wat langer worden. Maar goed, het zit nu dus en daarmee is de achteruitrijschakelaar ook weer een stuk makkelijker te verwijderen.
De kleuren van de kabels en de pinout van de stekker komen trouwens overeen met het 'wiring diagram' van het werkplaatshandboek.
Vorige week was de laatste week van de vakantie en ook meteen een van de meest productieve sleutelweekjes sinds tijden gok ik zo, met als doel om de motor in het weekend te kunnen starten.
In het begin van de week heb ik alle brandstofslangen vernieuwd en een nieuwe waterpompset bij de garage opgehaald. De waterpomp was aan vervanging toe, de mechanische keerring lekte namelijk (echt heel weinig, maar hij lekte wel).
Om de waterpompkeerring te vervangen raadt Subaru aan om het halve motorblok weer uit elkaar te halen. Daar gaan we, eerst de oliepan, oliezeefje en een soort tussenschot eraf.
Daarna kon de complete distributieriem en alles wat daar bij hoort eraf om vervolgens de zijkant van het motortje te demonteren.
Vervangen van de mechanische keerring, met een dop heb ik de oude eruit getikt en de nieuwe er weer ingetikt, even samengevat in twee foto’s:
Twee en een halve dag later zat alles er dus weer op (oliepan ontbreekt op de foto, die heb ik er 's avonds weer opgezet). Het was mij een klus van heb ik jou daar, vooral het verwijderen van vloeibare pakking duurt lang.
Maar goed, na al die moeite kon er nu wel koelvloeistof in. Eens kijken of het goed gaat. Ehm…
Het lag gelukkig niet aan de waterpomp en ook niet aan mijn zelf in elkaar gelaste koelbuizen, maar 't was gewoon een slangklem die iets strakker moest. 😉 Die kleine schroevendraaier heb ik daar niet voor gebruikt trouwens, ik weet eigenlijk geeneens wat ie daar op die koelbuizen deed eigenlijk :D.
Mooi, nog even drie nieuwe bougies en dito kabels. Bougies bleken allemaal al met precies 1mm speling uit het doosje te komen, dus ik heb er niks aan hoeven doen.
Zaterdagavond zag het er dus zo uit. Alle lasspetters heb ik met een stofzuiger uit de tank gekregen, dus het was allemaal vrijwel klaar om te testen, alleen de kabelboom van de carrosserie miste nog.
Zondagochtend heb ik dus de kabelboom uit de carrosserie gehaald en die aan die van het chassis gekoppeld. Het was even uitzoeken waar alle stekkers voor waren en welke ik aan elkaar moest pluggen, maar gelukkig staat dat allemaal in de werkplaatshandboeken.
Daarna heb ik met losgekoppelde brandstofpomp en een droge tank de accu erin gezet. Vervolgens de plus aangesloten en daarna de minpool maar eens heel kort aangetikt met de massa om te kijken of ie niet zou vonken. Dat deed ie gelukkig niet, dus met een stroomtang om de massa de minpool ook aangesloten. 'Lekstroom' van 4mA, misschien wel erg weinig, maar da’s beter dan te veel in ieder geval.
Niet veel later heb ik de sleutel op het contact gezet om te kijken of de lampjes in het dashboard het deden... Die deden het! Adrenalineniveau steeg ondertussen behoorlijk :D. Vervolgens met losgekoppelde brandstofpomp en bobine en een lege tank de sleutel naar start gedraaid om te kijken of de startmotor rond ging.... KLIK zei het startrelais....... En daarna gingen alle lampjes op het dashboard uit... 🙄 🙁
Al vloekend heb ik daarna de accu losgekoppeld, ik had echt het idee dat alles nu stuk was.
Toen de rust weer wat was teruggekeerd heb ik het elektrische deel van het werkplaatshandboek erbij gepakt. Eerst alle zekeringen eens controleren, maar die waren vreemd genoeg allemaal nog heel. Het contactslot functioneerde ook gewoon. Overal waar spanning op hoorde te staan, stond ook spanning op, maar de lampjes in het dashboard brandden niet.
Ik snapte er eigenlijk helemaal niks van. Al nadenkend over wat het kon zijn heb ik er eens een startkabel bij gepakt om te kijken of de massa ergens misschien niet goed was.
Wat bleek: de controlelampjes gingen weer branden als ik een startkabel tussen de massa van het blok en het chassis zette. Nog nooit ben ik zó blij geweest met brandende olie-, check engine-, dynamo- en handremlampjes :D.
Dus na wat hannesen met de multimeter (V4-meting, kwam ik een paar dagen eerder tegen op internet) had ik de bout gevonden waar de massa slecht contact maakte (spanningsval van 11,2V).
Accu weer losgehaald, betreffende bout losgedraaid, oppervlakken heel goed opgeschuurd, bout weer met 50Nm vastgedraaid, accu weer aangekoppeld en daarna weer gemeten: spanningsval was nu maar een paar millivolt. 🙂
Sleutel weer omgedraaid… En ja hoor, de startmotor ging rond! Wat een opluchting was dat zeg.
Nou goed, door naar de brandstofpomp, eens kijken of die het doet. Stekkers aangesloten en de sleutel op het contact gezet…. Het relais hoorde ik wel en die deed het ook volgens de multimeter, maar de pomp draaide niet. Die bleek dus ook een slechte massa te hebben. Omdat ik niet kon vinden waar die zijn massa precies vandaan haalt heb ik hem met een apart kabeltje maar even doorgelust naar een bout op het chassis. Toen deed ie het!
Leuk, zo’n werkende brandstofpomp, maar zonder benzine start ie toch echt niet. Alle benzineslangklemmen nog eens goed aangedraaid, de tank gevuld met een beetje benzine, geroken of ergens benzinedamp ontsnapte (was gelukkig niet het geval), het contact een paar keer aan en uit gezet totdat de brandstofpomp zwaarder ging lopen en tot slot gecontroleerd of er nergens benzine lekte.
Dat zag er allemaal goed uit, dus die middag, exact 2 jaar nadat het chassis eronder vandaan is gekomen, was het dan zover. Even de bobine nog aansluiten, oliefilter gevuld met olie en vervolgens net zo lang aan de krukas lopen draaien totdat ik de olie uit de nokkenas zag stromen... Om 17:23 draaide ik de sleutel om…
Na het eten nog even de uitlaat gemonteerd, timing moet ik eigenlijk nog een keer controleren:
Het chassis is nu dus af. Op naar de carrosserie!
Met een werkende motor in een geassembleerd chassis kwam het moment waar ik al tijden op zat te wachten kwam ineens wel heel snel in zicht: ik kan aan de carrosserie beginnen!
Maar ja... Waar laat je het chassis in de tussentijd?
Het chassis rolt sinds het begin op een paar dikke planken met een paar heel lage verhuiswieltjes van de bouwmarkt. Hiermee rolde het geheel laag boven de grond, zodat ie met 4mm speling onder de carrosserie door kon rollen. Echt soepel rolde het niet en sturen was een gehannes, maar daar was mee te leven, het werkte goed genoeg. Toch begon je het gewicht van de motor en alle randsystemen te merken, want de wieltjes rolden nu echt heel erg slecht. Dat wil zeggen: in je eentje kreeg je het geheel niet meer van z'n plek. Niet heel praktisch als je onder de carrosserie bezig moet 😀 .
Die planken met de wieltjes moesten er dus onderweg. Maar ja, hoe zorg je er dan voor dat het chassis weer makkelijk rolt? Precies, door gewoon het 13 inch lichtmetaal er weer onder te zetten.
Meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om de achterveren er ook weer tussen te zetten. Met alle wielen en achterveren er weer op, kwam het chassis op z'n normale hoogte te staan en zag het er meteen veel meer als een echte auto uit. Verbaasd over hoe makkelijk het rolde en stuurde, heb ik hem daarna leuk een paar meter heen en weer gerold over de oprit. 'T is ook leuk om de cardanas en steekassen te zien draaien (vind ik dan), je kan echt zien hoe alle vier de wielen aangedreven worden. Heb ook nog geprobeerd of de draaicirkel binnen de oprit paste, maar ik moest toch echt een keer steken. 
Toen ik uit was gespeeld ben ik eens gaan nadenken over waar ik het chassis in de tussentijd wilde stallen. Door de veren en de wielen kwam het hoogste punt van het chassis namelijk een dikke 20cm omhoog, en daarmee paste die niet meer onder de carrosserie. De carrosserie met 20cm verhogen was geen optie, want na 5cm raakt het dak van de bus de garagedeur al...
Het chassis buiten stallen kon ook, maar dan moesten we met twee wielen door een soort bloemperkje. Dat was wat zonde van de boompjes en bloemen die daar in staan. En het chassis zet ik liever ook niet buiten. Dus ook dit viel af.
Na wat meten met een rolmaat en nadenken was dit de oplossing: de carrossie een kwartslag draaien zodat ie op de plek van de fietsen kan staan. Uitdaging was om te zorgen dat de fietsen er nog wel makkelijk in en uit zijn te halen.
Achterkant iets van de grond gelift en op een verrijdbaar pellet gezet. De bokjes heb ik niet veel later nog met twee spanbanden goed aan het pellet vastgesjord.
Het paste echt net. De houten poot ging met een millimeter ruimte langs de deurpost...
Ja! Hij is gedraaid. Deze foto geeft de grootte van de carrosserie in verhouding tot de ruimte nog het beste weer.
Na het herinrichten en opruimen van de garage past het. Onder de carrosserie heb ik nu alle ruimte om de roest aan te pakken, het chassis staat droog en rol je er zo uit én de fietsen passen er ook nog bij! De groothoek vertekent het beeld wel wat, want op de foto lijkt het nog best ruim. In het echt past het net goed genoeg om nog een soort van comfortabel rond de carrosserie te kunnen lopen. 🙂
De dag daarna ben ik meteen begonnen om de PVC-coating eraf te schapen met een scherp geslepen versleten platte schroevendraaier, zodat goed zichtbaar wordt waar roest zit (en waar niet). Iemand in Duitsland knapt voor de lol ook een FA op, maar doet het in precies de omgekeerde volgorde als ik doe. Hij is met de carrosserie begonnen en start nu met het chassis. Hij mailde mij met de tip dat je die coating er goed met een beitel af krijgt. En dat werkt inderdaad goed.
Rechtsachter:
Gordelbevestigingspunt rechtsachter:
Voorkant van de wielkast, vlak bij een chassisbevestigingspunt.
Heel eerlijk: ik had het erger verwacht.
Na een korte intermezzo (iemand even geholpen met het opruimen van een flatje) kon ik afgelopen weekend een begin maken aan de carrosserie van de Libero. Stap 1: mijn tijdelijke reparatie van 3 jaar terug er maar weer eens onderuit halen.
In een bevestigingspunt van de carrosserie, net achter het linker achterwiel, zat toen namelijk een groot gat. Dat gat wilde ik toen dicht hebben. Dus in de meest ontoegankelijke plek (met een gebrek aan ruimte en nul komma nul zicht) is daar toen met veel kunst- en vliegwerk een nieuw stuk staal in gekomen.
M’n laskunsten waren 3 jaar geleden nog slechter dan nu, dus ik had het idee dat ik die reparatie er vrij snel uit kon halen, maar dat viel vies tegen! ’T zat beter vast dan ik gedacht had.
Maar goed, na een tijdje was ie er dan toch echt onder weg:
En daarmee zit er weer een groot gat in de dwarsbalk. 😀
Nu kon ik ook mooi met een lamp in de dwarsbalk schijnen zodat ik er goed in kon kijken. Vooral langs de naden zie je wat roest zitten. Van de buitenkant zie je dat nog niet, maar dat is een kwestie van tijd denk ik. Dus tja, ga ik deze hele dwarsbalk er onderuit halen, of ga ik hem lokaal met kleinere stukjes nieuwe plaat opknappen?... Ik ben er nog niet over uit.
De laatste paar weekenden regende het vaak. Op zich niet erg, maar niet heel handig als je met de carrosserie bezig wil en het chassis buiten moet zetten om genoeg bewegingsvrijheid te creëren. Het chassis laat ik nu liever niet helemaal natregenen, omdat de complete kabelboom er vrij onbeschermd bovenop ligt (met een accu erin kan ik hem dan starten door de sleutel om te draaien, da's leuk om zo af en toe te doen 😀 ).
Zoals je ziet wordt het met het chassis binnen best wel snel een zooitje door het gebrek aan ruimte. Voor het maken van deze foto stond ik tegen het rechtervoorwiel aan.
Dus ja, wat houdt je dan van de straat 😉 ? Nou, ik ben van plan om met de Libero van de aangekondigde veerdienst vanuit de Eemshaven gebruik te maken om iemand in Noorwegen op te zoeken. En een beetje extra grootlicht is dan niet verkeerd.
Daarom heb ik eerst maar eens een afgeprijsde verstralerset gekocht. Dat setje moest ergens op de voorbumper komen, het liefst volledig demontabel, zonder gaten in bumpers te boren of iets dergelijks.
Heel lastig was dat niet, want de 2e generatie Libero heeft een mooi kentekenbeugeltje op de voorbumper staan waar je perfect iets omheen kan klemmen. Met een aluminium actiecamerabeugeltje van internet en een stuk L-profiel dat ik nog had liggen, is het redelijk gelukt al zeg ik het zelf.
Tot slot moest er natuurlijk een steenslagkap over de verstralers heen. Hoop dat die kapjes blijven zitten straks en dat ze niet worden gestolen 😀 .
Leuk die lampjes, maar het helpt niet om de bus weer op de weg te krijgen. Ik wilde weer verder met het stukje dwarsbalk dat ik er een paar weken eerder al uit heb gehaald. En omdat het nog steeds wat wisselvallig was in het weekend, ben ik de garage maar eens gaan herindelen. Nadat ik wat dingen had verplaatst, weggegooid of ergens anders had neergezet, was er ineens best weer wat ruimte. We kunnen weer door 😀
Om het stukje dwarsbalk in elkaar te lassen heb ik de portomonnee maar eens getrokken en een gasfles menggas met benodigde randsystemen en een stap-voor-stap-mig/mag-lassen-boekje aangeschaft. Na wat aanpassingen aan m'n houten laskarretje stond de gasfles stevig vast en na het ompolen van het lasapparaat was het geheel met nieuw 0,6mm draad weer klaar voor gebruik.
Ik kon niet wachten om menggas uit te proberen, maar om dat te doen, moet het chassis naar buiten, anders heb ik geen ruimte. En dan zul je altijd zien: hele week droog en dan uitgerekend in het weekend regen. Na een paar weekenden regen en miezer was ik er klaar mee, er moest iets komen om het chassis droog buiten te kunnen zetten.
Hup, zeiltje eroverheen, mooi.
Kijk, dan ontstaat er ruimte:
Tijdens wat uitproberen op stukjes afval plaatwerk merkte ik dat de las met de instellingen uit het boekje (15V en een lage draadsnelheid) totaal niet inbrandde. De knoppen dus omhoog gedraaid totdat de inbranding wel door de plaat kwam. Dat gebeurde bij 20V @ 7 m/min, aanzienlijk hoger dan in het boekje. Maar goed, denk dat dat per lasapparaat verschilt.
Toen ie eenmaal wat beter afgesteld stond merkte ik ook dat je veel beter kan zien waar en in welke mate de staalplaat smelt. Én het spettert en rook echt nauwelijks, dus dat is ook wel prettig.
Na wat geklooi durfde ik het aan om het stukje dwarsbalk in elkaar te hechten. Ben links begonnen en bij hechtje nummer 6 had ik naar mijn mening de smaak te pakken.
Nog niet helemaal hoe ik het zou willen hebben, maar 't brandt tenminste door, dus dan is 't goed genoeg denk ik.
Ik heb bij het aankoop van de fles dus ook een stap voor stap boekje mig/mag lassen gekocht, en daar heb ik zeker wat aan, maar 't blijft een kwestie van doen denk ik. Voor zover ik het als leek kan beoordelen, ging dat daar links best redelijk 😀 . Die twee weerspiegelende lasjes in het midden van de foto, net op die kruising, zo had ik hem eigenlijk rondom willen hebben.
Het past ook nog 😀 . Misschien heel vanzelfsprekend, maar ik heb nu dus wel ontdekt dat je zichtbare binnenhoeken, waar je slecht met een bandschuurmachientje of dremel bij kan, beter aan de niet-zichtbare buitenhoek kan lassen. Maar goed, deze 'body mount' ziet straks toch niemand.
Dat nieuwe stukje dwarsbalk gaf wat vertrouwen dat het wel goed kwam, maar vanmiddag had ik zittend onder de bus toch weer iets van: 'Ehhhm, ja, ehhe, hoe gaan we dit doen?'
Achterin de Libero is het namelijk één grote verzameling dubbelplaatwerk; plaat over plaat over plaat. Tel daarbij op dat de Libero geen kunststoffen wielkuipen heeft en je hebt dé combi voor roestvorming. Het enige wat ik om mij heen zag was een soort aangekoekte laag stof, resten van die PVC coating, verf, roest. Tot overmaat van ramp had ik een stofmasker/veiligheidsbril-combinatie waarbij de veiligheidsbril om de haverklap besloeg 😀 . Kortom, de moed zakte mij even in de schoenen 🙄 .
Na een kop thee maar eens gaan proberen om het plaatwerk wat kaal te maken. Dat was een opsteker, want veel delen werden gewoon weer spiegelend schoon. Zie het bling-bling-oppervlak links op de foto 😎 . Getuige de roestige rechthoek midden in de foto, is ook het gordelbevestigingspunt eraf gehaald...
... En dat klopt, want die ligt hier op de grond. Alles wat eromheen ligt (behalve die zaag en de schroevendraaier natuurlijk 😉 ) zat ertussen (of nou ja, die zaag en die schroevendraaier zaten er op een gegeven moment ook tussen 😀 ).
Vervolgens ben ik met de flex de delen waar ik nog goed bij kon verder schoon gaan maken. Of een lamellenschijf op een flex hier 100% geschikt voor is weet ik nog steeds niet. Een lamellenschijf schuurt ook goed metaal weg, dan wil je liever niet. Daarnaast is de flex voor veel hoekjes te groot, dus in de lastige hoekjes kom je niet.
Eigenlijk ben ik dus op zoek naar iets compacters. Van staaborstels ben ik niet echt fan, omdat die ijzerdraadjes altijd overal heen vliegen. Na wat internetten werd ik wel enthousiast van die Roloc clean-en-strip-schijfjes, maar als iemand nog tips heeft 😉 .
Nu ziet het er dus zo uit.
Binnenin de dwarsbalk hoort nog een soort verstevigingsbruggetje te zitten. Dit bruggetje moet ik nog maken, maar alle randen waar die straks aan vast wordt gelast zijn alvast mooi kaal.
Uiteindelijk vond ik het nog best meevallen, met flink wat schuren werd eigenlijk alles nog best mooi schoon en bleek bovenal dat de roest niet nog veel verder zat.
Maar ik snap nu wel waarom bijna iedereen die aan carrosserieën knutselt een rotisserie heeft (of maakt). Sjongejonge, ik zit daar best comfortabel met een kniematje in m'n rug, maar dat boven je hoofd werken, poah. Maar snel even door slijpen en schuren denk ik 😉 .
